Stage Erle Montaigeu

22 en 23 mei 2010

Het Individu in het Groter Geheel

Onlangs viel mijn oog op een tekstje van Koichi Tohei.

Na enige tijd, toen de tekst al wat was "ingezakt", begon ik het te linken aan ons verwerkingsproces van de tai chi chuan lessen van onze leraar/begeleider Walter.

Met name het fragiel verband tussen het individu en het geheel...

Omdat "de mensheid" hier al zeer wijze dingen over gezegd, geschreven, gemusiseerd of geschilderd heeft, beperk ik mij tot het aaneenschrijven van citaten en stukjes of begrippen uit teksten, uitspraken en/of schilderijen.

We beginnen met een schilderij dat Petra ooit maakte bedoeld als didactisch materiaal voor onze tai chi-lessen...

De vijf elementen : Petra von Knobelsdorf

Ons leven is te vergelijken met een hoeveelheid water die we uit de oceaan nemen en in onze handen houden.
We noemen dit "ik".
We kunnen het water ook "ons" water noemen.

Vanuit het standpunt van het water gezien, is het een deel van de grote zee.
Als we onze handen openen, komt het water terug in de zee.
Wanneer we weigeren om het water haar eigen weg te laten gaan, zal het troebel en vuil worden.

Net zoals een stilstaand moeras.
Wanneer we onze vingers openen terwijl we onze handen in de zee houden, zal het water in onze handen steeds ververst en gezuiverd worden.

Dit is loslaten, vertrouwen hebben in de zee. Door controle los te laten ontstaat er een nieuwe vorm van symbiose tussen "ons" water en de zee, geen strikte controle, maar een nieuwe soort controle. Deze ontstaat door vertrouwen te hebben in het geheel en is een controle door er geen te hebben. Wuwei...doen door niet doen.

"Let it Be" Ct. The Beatles...Of als je het meer sarcastisch wil :" God Save The Queen" Ct. The Sex Pistols. Twee bekende titels die eigenlijk, als je even er dieper op ingaat, in wezen het resultaat zijn van een onevenwicht tussen controle en loslaten. De bijbehorende muziekklank verraadt bij beide waar het mis loopt. Ze doet namelijk het tegenovergestelde van wat je oppervlakkig zou concluderen.

Ons leven is een deel van het universele Qi, omhuld door het vlees van ons lichaam.
Alhoewel we daar "ik" tegen zeggen, is het vanuit het standpunt van de geest (Shen) eigenlijk de Qi van het universum.

Hoewel deze Qi omsloten is door het vlees van het lichaam, is het voortdurend in verbinding met het universum en vormt het er een actief deel van.

Wanneer de verbinding van onze eigen Qi en de Qi van het geheel (universum) niet verzwakt is, voelen we ons verbonden met het geheel. We voelen ons gezond en evenwichtig.


Vertaald naar Koichi Tohei.


"Hoe meer je verzamelt, hoe meer je moet afgeven." (Ct. Walter Marsoul)

Dit betekent mijn inziens niet dat je niets mag verzamelen, niets mag bijleren enz...
Ik denk dat studeren onze plicht is, op elk gebied.

Bereid zijn te leren uit elke situatie, anderen en jezelf vergeven, niet vergeten,
niet dat je perse uit alles iets moet willen leren, gewoon wanneer het zich voor doet...
Dit met het besef dat alles een tijdelijk geschenk is, net zoals het water tijdelijk tussen onze vingers en dus in onze handen verblijft.

"We hebben geen enkel recht op de volgende seconde." (Ct. Mustafa Harraq)

Verbonden met de zee, het universum, zoals Walter Marsoul zo mooi schrijft over slimme en wijze mannen:

...De wereld wordt geregeerd door slimme mannen, zij kijken naar de zee en zij hebben meteen alles gezien. Zij werpen er van alles in en halen er van alles uit. Zij komen, zij kijken en zij overwinnen.
Wijze mannen daarentegen zitten aan de zee, de zee die een wijs mens nederig maakte.
Nederig, nederik. Zij kijken tot ze uiteindelijk één worden met de zee zodat er slechts één overblijft. En zie : In overeenkomst met de aard van alle dingen die vanzelf zijn zoals ze zijn, meen ik dat het de zee is die zal overblijven. "Waarom"? vragen slimme mannen zich af.
Wijze mannen zijn nogal simpel in hun simpele vaststellingen omdat de dingen vanzelf zo zijn zoals ze zijn.
Omdat alles vanzelf zo is zoals het is... (Walter Marsoul)

...Das ding an sich...

Ontdaan van alle bijkomstigheden.

(Schopenhauer 1788-1860)

Laten we besluiten dat we best ons kommetje rijst opeten, want dat is toch wel heel noodzakelijk. Back to basics.

Philippe (aaneenschrijver van dienst, met veel dank aan mijn leraren...)

Het kabbelend beekje

"Je moet eerst door de bitterheid om het zoete te smaken..."
Een oude Chinese spreuk.
Eerst vormen leren om ze dan weer te vergeten en ze toe te passen...
Vormen zijn als rotsen die een rivierbedding en watervallen samenstellen.
Elke rots heeft een andere vorm, elke rots is een randvoorwaarde om een rivierbedding te creëren...
Geen bedding, geen rivier...Water....Uiteindelijk stroomt water doorheen de bedding, watervallen...
Er is niets zachter dan water, het neemt elke vorm aan waarin het zich bevindt.
Water vernietigt de stenen niet, het glijdt er langs af, je ziet de stenen niet of nauwelijks meer achter de waterval...Enkel het water stroomt, glijdt langs de rotsen. Zij bepaalt, meer nog dan de rotsen (vormen) het uitzicht van de rivier, de waterval, die je onder het stromend water niet meer zo duidelijk ziet. Op zijn eigen manier overwint water de rotsen, door er langs af te glijden, niet door ze doormidden te klieven...
Water heeft geen naam, het komt van ergens en vloeit ergens naartoe naar zee met name...

Dit prachtig schouwspel kan je waarnemen in een Japanse Tuin. Maar ook in de ongerepte of semi-ongerepte natuur kan je dit op kleine en grote schaal waarnemen.
Uiteindelijk stroomt al het water naar het grote collectief, de zee.
Ik weet een mooi plekje in de Maten, een natuurgebied in Genk Zuid, een klein helder mooi beekje, met daarachter een 10 tal cm verder een poel, een moerassig zure poel (laagven).
Beiden zijn gescheiden door een minibermpje. Het helder kabbelend beekje is zo zuiver dat er oa. waterkers in groeit. Als dat zo is, dan weet je zeker dat het water zuiver is(bio-index)...
Toen we er gingen wandelen zei mijn dochtertje; "gek he papa, het is allebei hetzelfde water op geen 10 cm van elkaar, het ene is glashelder, het andere lijkt zo vies..."

Ik ga morgen daar eens een foto van nemen...water moet stromen, anders wordt het moeras...

*Moeras : Water dat stilstaat evolueert steeds tot moerassig yin, het verstikt zichzelf. Het is behoudgezind en wil alles controleren. Uit angst voor verandering houdt het verstikkende moeras alles uit beweging. Enkel een gasbubbel kan af en toe met veel stank ontsnappen aan het verstikkende, moerassige yin. Het is zoals een vijver of zwembad met stilstaand water, op één of andere wijze moet het water in beweging worden gebracht om te zuiveren... Uiteraard leven er ook moeraswezens in het moeras, zij hebben zich aangepast aan een zuurstofarm milieu.
Wanneer de verzuring echter aanhoudend blijft toenemen door immobiliteit van het vennetje, zal uiteindelijk al het zuurstofbehoevend leven eruit verdwijnen. Alle toevallige en minder toevallige "passanten" die verstrengeld geraken in het moeras, zullen langzaam worden opgeslorpt en verstikken.

Ze hebben dan de keuze ; ofwel springen ze er uit door op het hoofd van een ander te gaan staan( dus ten koste van een ander), ofwel laten ze zich rustig, zonder spartelen tot op het diepste punt van de bodem zakken. Niet spartelen, dan dreig je voorover te vallen en te stikken.
Eénmaal op de bodem heb je een kans, een kans dat je het juiste keerpunt herkent, erkent en tenslotte ook op tijd en in de juiste richting neemt...
Het hoeft geen betoog dat de eerste ontsappingsroute af te keuren valt...

Het moeras tracht het water zijn weg naar de zee tegen te houden, het tracht water gevangen te houden, is behoudgezind...
Net zoals mensen die bang zijn voor de toekomst, bang zijn om hun verworven positie te verliezen. Zij houden zonder vragen te stellen zich letterlijk vast aan tradities, gewoontes.
Er zijn geen doelen meer, alles wordt doelloos, enkel vasthouden aan verleden biedt een zekerheid, of althans lijkt een zekerheid te bieden. De traditie wordt het enige hoofddoel...

*Razende rivier : Water dat woedend kolkt, het is zo hevig dat het zijn eigen bedding vernietigt. Veelal worden rivieren recht getrokken om het water zo snel mogelijk af te voeren naar de zee, met alle overstromingen tot gevolg. Bovendien gaat hierdoor de zelfzuiverende kracht van de rivier verloren...
Dit is het yange pad. In de Chinese mythologie zijn dat slechte geesten, ze zijn doelgericht. Ze gaan rechtlijnig van doelstelling tot doelstelling. Uiteindelijk verdwalen onderweg met crisis tot gevolg (zie het "yinne pad"":Waar ga ik naartoe? Vanwaar kom ik? Hoeveel doelen heb ik al bereikt, hoeveel moet ik er nog halen? enz...)
Geleid door hevige emoties vernietigt het alles en vooral in de eerste plaats zichzelf. De stroming is zo heftig dat de rivier zijn eigen bedding vernietigd, ja hij overstroomt zelfs, hij treedt buiten zijn oevers.
De razende rivier gooit alle tradities zomaar overboord, niets zal zijn weg verhinderen, enkel zo snel mogelijk de zee bereiken telt!!! "Weg met de oude garde, ze hebben ons niets te leren, dat ze zo snel mogelijk uitsterven!"
De razende rivier vernietigt alles wat zijn pad kruist, zelfs zijn eigen bedding, zodat hij overstroomt...Uiteindelijk vernietigt hij zichzelf...

Voorbeelden genoeg in de geschiedenisboekjes, van beide strekkingen...De inquisitie, De Franse Revolutie...

*Helder stromend water...
Het kabbelende, via de zijkanten aan de rotsoppervlakte wegslippende water.
Het is als een slipblok in de tai chi chuan.
Het geeft leven aan ontelbare wezens, het voedt zichzelf en de omgeving.
Het laat zich verdwalen in de mooiheid van het landschap. Het respecteert zijn oevers, zijn bedding. Het vindt zijn weg binnen de begrenzingen van de bedding, oevers.
Bovendien heeft elk beekje zijn eigenheid, het is onderworpen aan de algemene principes (yin/yang), dat wel. Ook volgt het beekje een bepaalde vorm.
Maar elk steentje, elke kleine oneffenheid is meebepalend voor de eigenheid van de stroming van het beekje. En meer nog dan de algemene principes heeft dat een invloed op de eigenheid van het beekje...
De willekeurige en onwillekeurige oneffenheden, inhammetjes en uithammetjes van de oever, het reliëf van de bodem, toevallige inspeling van uitwendige factoren zoals de wind, een drinkende muis enz...zorgen ervoor dat het water kronkelt, dan weer kolkt, dan weer spiraalvormige turbulaties maakt. Volledig onvoorspelbaar tot in elk detail kronkelt het schijnbaar genietend beekje van zijn eigen speelse, onvoorspelbare bewegingen.
Het speelt wonderwel in op elke "toevalligheid".
Dan weer een zachte yinne voorbereidende opbouwende fase achter een toevallig takje, of minder toevallige beverburcht, dan weer gevolgd door een soft fa-jing (na takje), of hard fa-jing (na beverburcht).
Het takje zorgt ervoor dat het beekje een kolkje maakt, waardoor soms een steentje wordt verplaatst, waardoor het beekje een iets ander kolkje maakt...Hierdoor kan het takje weer van plaats veranderen enz...
Ja, het beekje geniet duidelijk van zijn/haar weg naar de zee en vooral ; het beekje geniet van zichzelf.
Het uiteindelijke doel is de zee bereiken, dat wel, maar de manier waarop bepaalt het genieten, de tse tao...

De Tao (de weg) is voor iedereen hetzelfde; geboren worden, leven en sterven...De Tse Tao, de manier waarop je de weg bewandelt is voor elke mens anders. Er is geen éénduidige juiste weg...
"Er zijn zoveel poorten naar de hemel , als er mensen zijn..."Cfr Dalai Lama.

Het beekje vernielt zijn bedding (tradities) niet, neen het "herontdekt" steeds weer zijn eigen oevers.
Zo ook met mensen...Deze mensen begrijpen waarden en traditionele waarden. Ze hebben ze meegekregen en geven ze door.
Niet zomaar letterlijk, zonder vraagstelling tradities doorgeven, neen. Als je bent opgevoed in de jaren 70, 80 dan heb je bepaalde waardes, tradities meegekregen, deze geef je aan de kinderen van deze tijd door, maar dan wel vertaald anno 2010! Zo kan je waardig ouder worden en ben je een waardig ouder, lesgever enz...
Je herontdekt samen met de kinderen van deze tijd de waarden, je leert en leeft in waardigheid.
Je bent dan een "wijs mens" in wording...
Net zoals het beekje telkens weer opnieuw zijn oevers herontdekt...het is in wording...


Zo ook zijn de kungfu en tai chi chuan toepassingen meer dan vormen kopiëren, de vorm leren is de bitterheid waar je doorheen moet. Dat zijn de bassisprincipes, de randvoorwaarden om het water te laten stromen. Uiteindelijk val je in je eigen stijl, elk beekje heeft zijn eigenheid, zonder de vorm te verloochenen kabbelt het op zijn eigen wijze...
Maar, let wel, je moet eerst doorheen de vorm en steeds de vorm blijven oefenen, anders ben je een razende rivier, die denkt tot essentie te komen zonder vorm...
Vanaf een bepaald moment dringt zich een keuze op, vormen uiterlijk nabootsen (stilstaand water) of op zoek gaan naar het kabbelende beekje in je eigen mooi landschap.
Dit kan enkel en alleen maar door oefenen en testen, blijven testen, ook martiaal moet de tai chi steeds getest worden.
"Het gaat niet om de beweging (xing), maar om het bewustzijn( i )..." Cfr. Chang San-Feng

Uiteindelijk, wat is er mooier dan je bevrijding te vinden binnen je eigen begrenzingen? Cfr.

Om te besluiten geef ik nog twee dingetjes mee.
-Toen ik de tekst af had en voor hem te publiceren liet ik hem nog even lezen door mijn leraar.
Hij reageerde kort ik citeer :

"Dag Philippe,
De twee facetten -moeras en draaikolk zijn juist belicht.
Dat is de realiteit van het leven en dus ook van de school.
De kunst is nu om zowel het een als het ander te vermijden. Dat wil zeggen de middenweg vinden in deze onvoorstelbaar oppervlakkige (yange)en tegelijkertijd inert-yinne tijden.
Eenzijdig yin of yang is extremisme. De tussenweg is meesterschap, de weg van het haalbare die toekomst perspectieven biedt.
In onze school roeien wij met de riemen die wij hebben en beide vormen komen er (gelukkig maar.... )voor.

bv: draaikolkyang= te snel, te emotioneel of ondoordacht reageren.
moeras= helemaal niet reageren.
meesterschap: op het gepaste moment juist reageren. Enkel zo kan iets duurzaams bereikt worden.

Groetjes
Walter"

-Bovendien komen de drie niet alleen in groepen mensen voor, in elke mens zijn ze voortdurend en complementair aanwezig... Alez, in mij dan toch :-)
Zo maakte ik mij onlangs klaar om als naar gewoonte mij richting Maasmechelen te begeven alwaar ik sinds een paar jaar een aantal mensen begeleid doorheen de yang cheng fu vorm.
Voor ik vertrok had ik nog een uur of zo tijd om zelf even vluchtig wat tai chi vormen te "repeteren"...
Na wat oefenen met zwaard, waaier en nog wat omwegen, kwam ik uiteindelijk tot de yang cheng fu. De vogeltjes klonken me om de oren en terwijl ik in de weide bezig was beeldde ik me in dat ik ergens in het oude China verzeild was geraakt, zo ergens in het Wu Tang gebergte. Nergens maakte ik me zorgen om, mijn enig bezit waren een zwaard en een waaier...
Bovendien mochten ze deze ook afpakken want ik kan eigenlijk evengoed zonder die twee dingen, je kan ook met een ingebeeld zwaard je tai chi doen...
Heerlijk...alles loslaten, zo zou een ideale sterfscène zijn...Alles loslaten, zelfs het leven...Dankbaar genieten van het nu. Wie niet meer bang is voor de dood, begint pas te leven...

Daarna richting Maasmechelen...
Aangekomen, begaf ik me naar ons zaaltje. "Verdorie, op slot!, alweer, vorige week ook al", toen konden we buiten oefenen, maar vandaag is het slecht weer en bovendien ben ik aan het herstellen van een fikse verkoudheid.
"Het lijkt erop dat iemand het niet graag heeft dat we hier oefenen",bedenk ik.

Ik vernam een tijdje geleden dat sommige mensen er niet zo mee opgezet zijn dat we tai chi oefenen, ze zijn wat bang om verschillende redenen waar ik nu hier even niet verder op inga, het heeft te maken met positie en status verlies/winst. Een ingewikkelde zaak dus, ze lost zichzelf wel op, daar vertrouw ik in, geen probleem...


De razende rivier kolkt in mij, ik maak me zorgen en denk dat we dan vandaag beter vandaag geen les geven, ik zal eens met de baas spreken, die zie ik toch binnenkort enz...
Donkere gedachten komen in mij op, een onweerswolk hangt boven mijn hoofd...
Dan ineens komt het beeld van de monnik weer naar boven...
Ik besluit rustig op een stoel te gaan zitten en de studenten op te wachten, we kunnen toch evengoed tai chi oefenen in de gang, desnoods in de winkel, er is toch niemand meer...
Als ik nog geen zwaard of waaier nodig heb, laat staan dan een zaal om ycf te oefenen...

Dan komt Jo, de eerste student binnengewandeld( zij is altijd de eerste).
"Dag Jo", zeg ik vriendelijk.
"Dag Philippe", zegt ze, "is de zaal niet open?".
"Neen, blijkbaar niet", zeg ik rustig, mij eigenlijk geen zorgen meer makend...
Dan gaat Jo naar de manager en ze komt simpel met de sleutel van de zaal in handen terug.
"Oh"zegt ze, "vroeger heb ik eens boekje gekocht, je krijgt het van me, een kadootje."
Patat! Het boekje heet " De essentie van T'ai Chi Ch'uan" van B.Pang Jeng Lo geschreven in 1976. Dat boekje over de klassieke teksten zoek ik nu al 2 jaar.....

Jaja, Philippe, je hebt een goede leraar, ik dank hem daarvoor, hij is een heel wijs man doordrongen van de Tao en een intern martiaal kunstenaar van het hoogste niveau...
Daar kan ik nog heel veel van leren...
Maar vergeet niet dat iedereen en elke situatie je leraar is...Meestal onverwacht, leer je het meest...
Dank, dank, dank...


Philippe

groepen

Laten we beginnen met deze mooie tekening, gemaakt door een jongeman van 18 jaar die deeltijds school loopt. Stipe, een goede jongeman met veel talenten.

Tek. Stipe Winters

Deze tekening spreekt voor zich, vooral wanneer je bijhorende tekst leest..."BETTER OFF ALONE ?"...

Dit doet me even terugdenken aan de woorden van mijn leraar Walter, een paar jaar geleden. Hij zei: "leren doe je best groep, je leert het snelst in groep en je leert zo snel als de groep..."
Zoals meestal het geval is, denk ik dan wel dat ik het begrepen heb, maar meestal duurt het een tijd eer het werkelijk tot me doordringt wat de wijze man bedoelt...

Eigenlijk ontdekte ik dat het ook zo is dat je sneller tai chi leert in groep dan alleen. De studenten leren dan niet alleen van de leraar maar ook van elkaar. Ze leren van elkaars fouten (mislukken), als van elkaars lukken...Bovendien leert de leraar ook van zijn studenten enz...Dat is waar, maar....Is dat ook zo in het leven? Welke gevolgen kunnen we hieruit trekken en hoe zit het dan met Stipe zijn tekening, die is uit het (zijn) leven gegrepen en hij is better of alone...Maar er staat een vraagteken achter, dus zo zeker is hij nu ook weer niet...

Je ziet dat de hoofdjes in de groep niet zo gelukkig lijken, bovendien zijn hun monden dichtgesnoerd, ze hebben weinig inspraak, blijkbaar. Ook zijn er 2 soorten hoofden te herkennen; vierkante en ronde. Het hoofdje dat zich tracht uit de groep te trekken zijn mondje is ook nog dichtgesnoerd, alhoewel...deze glimlacht toch al wat...Ook zie ik dat er rondom alle hoofdjes een verbinding hangt, iets dat kleeft en niet zomaar loslaat, zo te zien, "groepsbinding, groepsdruk, kuddegeest"?...tja, dat zijn natuurlijk allemaal subjectieve vaststellingen van mij, nietwaar?

Op documentaires zie je soms hoe vissen omwille van veiligheidsredenen een school vormen. Zo misleiden en verwarren ze een eventuele predator. Er is niet een echte duidelijke leider, niemand zwemt voorop, alsof ze één zijn veranderen ze plots tegelijk van richting, ze zijn collectief met elkaar verbonden, zo blijkt.
Er zijn biologische verklaringen voor, maar dit doet er niet toe...Het systeem werkt, dus het is OK.
Zo ook is het met een kudde steppegraseters, soms zijn het zelfs gemengde kuddes; dus over verschillende diersoorten heen kan er zelfs een collectief zijn. Ook mensen die regelmatig mediteren en daarbij nederig blijven, voelen dikwijls een verbinding met het collectieve, wij drukke westerlingen zijn dat gevoel gaandeweg dikwijls kwijtgespeeld...

Nemen we een eenvoudig voorbeeld; een kudde wildebeesten. Ja met opzet kies ik deze kudde, want ik vind de benaming van deze graseters zo prachtig;...wildebeesten...gewoon "af" die naam...Ik zou wel best zo een wildebeest kunnen zijn :-)

kudde wildebeesten( de schrijver staat links vooraan)

De kudde is het collectief, geen echte leiders, geen echte volgers. De kudde is een soort verzekering, een levensverzekering voor elk individu. Je verplaatst je met dezelfde snelheid en in dezelfde richting als de kudde. Loop je alleen vooruit, dan sta je alleen en ben je kwetsbaar, de leeuwengroep zal je vlug in het oog hebben.
Blijf je achter omdat je niet wil/kan volgen ben je evenzo eraan voor de moeite.
Bovendien, stel dat je een wildebeest met visie bent en er echt van overtuigt bent dat de groep beter een andere richting inslaat is dat geen punt. Indien de groep niet jouw richting volgt en jij toch koppig je eigen weg inslaat zal je weer alleen staan en dus, tja....voer voor de leeuwen.
Zo een kuddedier weet dus wel mee te spreken (als ze konden spreken tenminste nvdr) over "groepsdruk".
Het zal je maar overkomen dat je een "verlichte geest" bent en niemand je gelooft...In onze geschiedenisboekjes kunnen we uitgebreid kennis nemen van zulke dramatische verhalen...
Dus, we blijven mooi in de groep zitten dan maar? Hier zitten natuurlijk ook weer addertjes onder het gras. Sommige mensen vertrouwen teveel op de groep. Stel dat de leeuwinnengroep een individu heeft uitgekozen om te verscheuren.

(De mannetjesleeuwen vinden jagen een "minderwaardige" bezigheid, zij moeten immers rusten, slapen en krachten opsparen om andere stoere leeuwenmannetjes op afstand te houden... Goed gezien van die leeuwenmannetjes, als ze nu nog onder elkaar konden afspreken mooie schijngevechten te leveren kunnen ze hun luiheid ook nog op een veilige manier verantwoorden, maar zij kunnen niet praten (denk ik toch, alhoewel...), in tegenstelling tot mensenmannetjes, nietwaar :-)
"Eigenlijk staat het leven van een mannetjesleeuw me iets meer aan dan dat van een wildebeest :-)" (Cfr. Stipe)

Stipe in volle actie

Wel, dus, ja stel dat ze een slachtoffer hebben uitgekozen, welnu dan komt niemand vanuit de kudde hem of haar helpen. Iedereen in de kudde is immers onmiddellijk weer bezig met zijn eigen verzekering en voorlopig is het gevaar geweken. Dus weer opgaan in de kudde is de boodschap, wat gebeurd is, is gebeurd, de kudde moet weer verder...

Er is hierop één uitzondering; indien het een jong dier betreft zal de moeder het wel opnemen met inzet en ware doodsverachting...Moederliefde is dan ook puur, niet vooringenomen en onbaatzuchtig...Hou van je moeder, vergeef ze indien nodig, als je nog kan...

Wanneer nu zo een wildebeest met visie en andere, misschien betere inzichten bijvoorbeeld vuur ruikt en de kudde er recht op ziet afgaan, heeft hij er geen baat bij alleen en plots van richting te veranderen. De kudde zal niet volgen, verder in de richting van het vuur lopen en onze wildebeest met visie zal gevierendeeld worden door hongerige leeuwen...Hij zal beroep moeten doen op het collectieve om de groep te overtuigen. In "the flow" van de groep, niet sneller en niet langzamer dan de groep, de groep op sleeptouw nemen. Hij moet dus de groep kunnen lezen, voelen en erkennen wat er in de groep leeft. Hij moet keerpunten herkennen en daar handig op inspelen om de groep van richting te doen veranderen. Dit is de enige kans...Zo zal de groep het snelst van richting veranderen en hij kan niet sneller of langzamer van richting veranderen dan de groep, hij is een deel van het geheel. De groep moet dus het gevoel hebben dat ze zelf voor de verandering van koers hebben gekozen...Geen makkelijke opdracht voor onze verlichte geest...

Het is dus zo dat mensen niet zonder elkaar kunnen. We hebben nu eenmaal elkaar nodig en zonder er bij stil te staan functioneren we in meer dan één groep. Een mens heeft nu eenmaal andere mensen nodig, er zijn er die het alleen proberen. Uiteindelijk komen ze er toch achter dat het meestal samen makkelijker en leuker is dan alleen...

"Wat heb je eraan als je op een mooi eiland zit met een prachtig uitzicht, maar je kan het met niemand delen?" Cfr.Walter.

Je hebt je gezin, familie, je vrienden, je hobbyclub, sportvereniging enz....
In elk van die groepen speel je een rol; zij het leider, schouderklopjesman( geeft complimentjes, troost de andere...), clown, rechterhand( neemt oa. de leiding tijdelijk over als de leider afwezig is), duupje, zwijgzame volger of outsider( buitenstaander, of zogenaamde buitenstaander) enz...
Soms speel je meerdere rollen in een groep en het is ook niet altijd zo dat je in elke groep dezelfde rol speelt.

Ik werk veel met groepen en snel zie je dat in zo een groep na een tijdje op een natuurlijke en organische wijze de leden een rol toebedeeld krijgen. Soms meten ze het zich ook zelf aan en dat kan tot heel wat emoties leiden; denk maar aan een strijd om het leiderschap enz...Of een duupje dat het beu is steeds weer voor alles op te moeten draaien...enz...

Voor een begeleider of leraar van zo een groep is het interessant als je zo een groep kan lezen. De groep lezen is de randvoorwaarde om de groep te begrijpen en dat is dan weer de "conditio sine qua non" om met de groep te kunnen werken.
Vooral als de groep kunstmatig is samengesteld, bv een leefgroep in een asielcentrum, een klas in een school...Dit is een heel ander geval dan groepen waar mensen vrijwillig in zitten, bv scouts, mensen die samen tai chi beoefenen ed. Het is belangrijk dat de leraar of begeleider beseft dat hij niet noodzakelijk de natuurlijke leider is van zo een groep, hij is een opgedrongen figuur, net zoals de leden niet uit vrije wil in deze groep zitten. Hij is een begeleider...

Er zijn 3 soorten leiders :"Tao van het leiderschap": Heider.

1.De dictator, door velen gehaat en zijn macht berust op angst van de mensen. (voorbeelden genoeg, me dunkt...)

2.De leider die is verkozen, omdat er toch een leider moet worden verkozen...Niemand heeft echt iets tegen hem, ze kunnen hem/haar zelfs goed vinden, maar eigenlijk is hij er omdat hij wordt "verdragen" door de mensen, niet "gedragen". Zie vele van onze leiders in Westen.

3.Dan heb je de leider die door het volk wordt gedragen, als een buitenstander (bv een andere staat of agressor) vraagt wie hen leidt om iets te doen, zeggen de mensen; "niemand, wij zelf hebben dit gedaan." Voorbeelden hiervan vind je in Latijns Amerika zou ik zo zeggen...Denk even aan de school vissen, er is blijkbaar geen leider, er is het collectief.

Voor de begeleider ( dus niet noodzakelijk de leider!) van zo een kunstmatig samengestelde groep is het van belang de groepsrollen te lezen en te interpreteren. Wie is de leider, wie is de clown? Koester de clown, hij is van groot belang om de groep te begeleiden. De clown is in staat een gespannen situatie te keren, te ontladen. De perceptie van de begeleider is een randvoorwaarde om met de groep te kunnen werken. Een dictator of "verdragen" leider kan wel werken in sommige groepen (soms in dagscholen, bedrijven), maar in deeltijds onderwijs, peer-groepen, moelijkere groepen ed. gaan zij er zeker onderuit. Het is maar een kwestie van tijd...
Fijn voor de begeleider is ook de leider te indexeren. Kleine test om te zien of je een stevige leider hebt:

Ik begeleidde enkele jaren geleden een groep moeilijke multiculturele jongeren in het Deeltijds Onderwijs in Genk. Deze jongeren zijn door een watervalselectie (eerst technisch of humaniora, dan beroeps en uiteindelijk afgezakt tot deeltijs onderwijs) hier terecht gekomen.
Het betrof een groepje van 10. Om de een of andere reden (ik weet niet meer juist welke) wou ik weten hoe sterk de leider in de groep stond, waarschijnlijk omdat ik wou achterhalen in hoeverre ik hiermee rekening moest houden.
We waren afgezakt in een filmstudio( Villa Basta) om een filmpje op te nemen over druggebruik in opdracht van het CAD (iemand moet mijn projectjes toch financieren :-) waarvoor dank.)
We zaten in een kamertje dat voor de film een huiskamer moest voorstellen. Er was een trapje naar boven naar een ander kamertje waar zich juist 10 pintjes bier bevonden (het aas moet de moeite waard zijn he? Je vangt geen vliegen met azijn...).
Tijdens de pauze zei ik langs mijn neus weg : " daar in het ander zaaltje staan 10 pintjes bier, ga ze maar halen", meer niet, ik bleef rustig zitten en wachtte af wat zou gebeuren...
Als nu de"leider" naar boven vloog, de anderen naar beneden drukkend, wist ik dat hij zwak stond, dat hij moeite moest doen en dat zijn positie niet stevig was.
Als de hele groep tegelijk naar boven vloog, wist ik dat er eigenlijk nog helemaal geen leider was...
Maar wat ik had gehoopt en verwacht, gebeurde...De leider bleef rustig zitten, 3 man gingen naar boven, kwamen terug met de pintjes en deelde uit aan iedereen(de leider kreeg het eerste pintje, natuurlijk). De leider stond zo stevig, dat hij geen moeite hoefde te doen, hij kreeg zijn deel wel...Hij was duidelijk de leider.
Meer nog, hij was een goede leider, want hij deed zijn pintje open en gaf het aan het duupje van de groep! Dus het eerste pintje was voor het duupje...Zo een leider kom je maar zelden tegen...
Een goede, stevig in zijn rol zittende leider, heeft (en onbewust besefte hij dat) er alle baat bij dat iedereen zich goed voelt in de groep. Dat houdt de groep samen. Een minder sterke leider zal het duupje bespotten, in de hoop dat de anderen meespotten, dat heeft hij nodig om zijn positie te versterken. Bij een goede leider, voelt zich zelfs het duupje zich goed.
Tja, de groep had een goede stevige leider, zijn naam was Oscan, met deze groep kon nu alles, echt alles. De mogelijkheden tot zelfontplooiing, vorming stonden wijd open. En dat hebben we ook gedaan, onszelf verder gevormd... Het waren 3 fijne jaren dat ik deze groep kon begeleiden, regelmatig zwaaide er eentje af en regelmatig kwam er eentje bij (zo gaat dat nu eenmaal in het deeltijds onderwijs), maar alles had zijn organisch verloop. De jonge mannen zie ik nu nog regelmatig terug en samen sporten we dan wat of gewoon halen we wat herinneringen op. Met weemoed denken we dan terug aan die jaren...snik...

Soms is een groep al zo lang bij elkaar dat de leden eigen regels, los van de maatschappij gaan maken. Denk maar aan sommige bendes. Dat kan escaleren tot misdaden.
Soms ook, is zo een groep een afgesloten gemeenschap geworden, waar geen nieuwelingen meer toegelaten zijn...Ze sterven dan stilletjes uit, net zoals de dinosauriërs, niet erg hoor als dat tenminste een bewuste keuze is.
Gevaarlijk wordt het echter als een individu de groep als maat gaat nemen voor zijn eigenwaarde. Zulks komt vaak voor bij peergroepen. Men meet zijn eigenwaarde af aan de waarde die je toebedeeld krijgt in de groep. Hier komt dan de term groepsdruk om de hoek. Zo een groep kan gedragingen en uiterlijke kenmerken van je gaan verlangen.

Zo een groep kan ontstaan bij jongeren die school verzuimen en als lotgenoten elkaar opzoeken buiten de school tijdens de schooluren (peergroepen). Tja, dan wordt teug naar school gaan gezien als verraad aan de groep. Heel moelijk om hier dan weer een keerpunt(hua) te vinden en te nemen. Het is heel moeilijk om iemand die in dit geval verkeert, zijn eigenwaarde terug te laten ervaren. Via tai chi werken we daaraan, zie verder...

Samen met studenten en medelesgevers tai chi chuan, hadden we het plan opgevat om op een zondagnamiddag een tai chi les te geven met thee ceremonie achteraf. Het was in lanaken, Terdennen, een asielcentrum voor vluchtelingen. De sessie begon langzaam en stilletjesaan sijpelden de mensen het zaaltje binnen. Na een tijdje waren we met een hele grote groep, mannen, vrouwen, kinderen... De sfeer was fantastisch en wij leerden op den duur meer van hen over het leven dan zij van ons, uiteraard...Nu voelen die mensen ook wel dat ze niet echt welkom zijn hier in dit land, ook weten ze dat wij daar niets aan kunnen veranderen. Niemand van ons heeft de macht om hen werk en huis te geven, neen, wij zijn maar gewone mensen, net zoals zij...Hun eigenwaarde heeft een flinke knik gehad en de velen berusten op fatalistische wijze in hun lot...
Zij leggen zich neer bij het feit dat ze "maar"vluchtelingen zijn...
Nu ja, na de sessie kwamen de gesprekken los. Veel communiceren met handen en voeten want mijn Afghaans, Tsjetseens en Iranees is niet meer wat het was... ;-)
Gelukkig kent Mustafa wat exotische talen...Met mijn Engels en Frans kwamen we niet zo ver, had ik reeds snel begrepen...
Onze club( kungfu-boxing en tai chi chuan) lag wel wat veraf, maar een oude bekende vriend, Abdel Wahahbi, geeft bokslessen in Genk. Hij geeft les aan jongere en oudere jeugd met een enorme sociale bekommernis over zijn boksers. Het gaat om veel meer dan alleen boksen, het is een sociaal engagement. Prachtig werk levert die man daar met zijn team in "De Uitdaging" in Winterslag (Genk). Moet toch even worden gezegd...
Dit is heel wat korter bij het asiel dan onze lokaties...Enfin het is steeds tijdens de "after-tai chi" tijdens het drinken van lekkere thee, dat de belangrijkste en mooiste dingen plaatsvinden...
Nu een maand later was ik op Abdel zijn verjaardag een stukje taart aan het eten. (Ik moest van hem zeggen dat het heel lekkere taart was ;-)
Hij zei dat er tegenwoordig ook Tsjetsenen van een asiel trainen en dat ze zeer erg hun best doen.
Bij mij ging een lampje branden...
Op onze site keken we even naar de foto's van onze sessie in Terdennen en...Bingo... Ja die mannen kende hij...
Wat was ik aangenaam verrast...We hebben niet veel gedaan, enkel belangstelling getoond en een beetje tai chi chuan gedaan...Een zaadje geworpen, bescheiden zonder veel tamtam...
Voor onze jonge Tsjetsenen was dit een klein keerpuntje...Die mannen namen zelf hun lot in handen en regelden het om te gaan boksen bij Abdel...
Zij voelden het keerpunt en namen het...Eigenwaarde...Mooi...
Niet onze verdienste, hoor, volledig de hunne!
Wat belangrijk is, is dat zij zelf hun lot in handen nemen, want gaan boksen betekent ook nieuwe contacten leggen, eventuele integratie en zoveel meer. Het kan ook niet zo zijn, maar het zaadje is geworpen, nu hopen op vruchtbare bodem. Een hua, keerpuntje voor sommigen...
En misschien, heel misschien zet dit aan tot andere mooie dingen, misschien ook niet, maar het was altijd zowiezo de moeite waard...

Zo belanden we weer bij de tekening van onze vriend Stipe. Je kan je dan wel degelijk de vraag stellen of je niet beter af bent zonder een bepaalde groep. Eén en ander hangt dan af van hoe groot de groepsdruk is, hoeveel macht ze op je heeft, of hoeveel macht je de groep geeft...Denk maar aan de media en de door photoshop bijgewerkte foto's van idolen. Schoonheidsideaal...Veelal met anorexia, "schoonheidsoperaties" of Adoniscomplexen tot gevolg...

Tja, geen makkelijke opdracht. En wat als je een "verlicht" lid bent van de groep, dat je dingen ziet aankomen waar de anderen geen notie van hebben? Of tenminste als je dat van je eigen denkt.
Als je dan de kudde wildebeesten in acht neemt, weet je toch al één ding...Niet te snel willen veranderen en vooral de groep zelf de noodzaak trachten laten inzien dat een koersverandering nodig is...Want anders dreigt de groep uit elkaar te vallen...Daar heb je natuurlijk als lid met "visie" ook niets aan.
Wanneer moet je nu de veiligheid van een groep verlaten? Op welke basis blijft een groep bij elkaar? Wat met de spanning tussen groep en individu en de tegenstellingen tussen profetariaat en idealisme; gezag en vrijheid? Naar analogie van deeltjes die rond een kern draaien(fysica) ?

Volgens mij kan tai chi chuan hier een mooi meetinstrument zijn. In pushing hands spreken we over ting/tong/nien/hua/fa.
Ting : Luisteren, voelen (mooi he? één woord voor voelen en luisteren...).
Tong : Interpreteren.
Nien : Kleven, volgen.
Hua : Keerpunt herkennen, erkennen.
Fa : Gericht handelen.
Men zou mijn inziens beter spreken van "feeling hands" ipv de Engelse vertaling "pushing hands" uit het Chinees Tui Sui, maar ja, wie ben ik? Toch hopelijk geen verlichte geest...
Stel even volgende situatie voor:

1.Ting/Luisteren : Je baas valt op je kantoor binnen en begint je uit te schelden (realistisch voorbeeldje, nietwaar? De man lijdt dan ook aan verschrikkelijke stress).
Je luistert, je doet niets.

2.Tong/Interpreteren : Ahaa...Mijn baas maakt lawaai...Hij is boos, blijkbaar op mij om iets dat ik deed of net niet deed. Over wat heeft hij het?
Meestal stopt hier onze cirkel en gaan we direct handelen, we nemen onze yang en reageren.
De gevolgen zijn meestal een conflict en we riskeren een mooie C4 (en ik bedoel niet de auto!)
"Een zeer explosief papiertje!" Cfr.Stipe
Zo ook bijvoorbeeld op een vergadering waar iedereen praat en niemand luistert...

3.Nien/kleven/volgen : Je blijft rustig zitten...Ooit stopt de baas met lawaai maken, echt...Of hij heeft zijn ding gezegd, of komt in ademsnood, maar hij stopt, geloof me...
Ook hier leidt een vervroegd afbreken van de beweging tot meer problemen. Stel, je volgt niet, je staat op en gaat weg...C4...

4.Hua/keerpunt : Het keerpunt, het wordt stil...Nu herken je het juiste keerpunt, nu komt je moment van handelen...Nu kan je het verschil maken.
Op de vergadering kan je nu iets zeggen, nu heb je de aandacht...

5.Fa/gericht handelen : Het moment van handelen is gekomen. Maar hoe reageren?

a. Te yinne reactie : " Sorry baas, ik zal het nooit meer doen (ween, ween, snik enz...)"
Fout! Vanaf nu ben jij het duupje, de weg van de minste weerstand...Als er een rotjob moet
gebeuren, ben jij de pineut!!! In tui sui, laat je de stoot doorkomen tot je hart en val je valt naar achteren ;"Wat doe je nu?"

b.Te yange reactie : "Voila meneerke...uitgepraat?, nu zal ik eens zeggen wat ik van u denk..."
Fout! Moment (hua) juist, maar geen fijngevoeligheid...C4...
In tui sui breek je bijvoorbeeld de andere zijn schouder...Nu moet je op zoek naar een nieuwe partner ;-(...

c. Juist handelen. Het komt er dus op aan het evenwicht te herstellen. In tui sui herken en erken je hua, het keerpunt, op dit moment komt de andere niet meer naar voor. Hij is uitgewerkt, je laat voelen dat het een slag in water is want je laat de stoot niet tot aan je hart komen, neen je zakt in je yin en beschermt je tuintje.

(" Je tuintje hou je groot genoeg, zo beschermt het je huis. Je bouwt een muurtje, ver genoeg rondom het huis, anders komen de dieven gewoon binnen. Je bouwt het muurtje niet te groot/hoog, want dan trek je de aandacht van dieven, ja achter een hoge muur moet wel iets kostbaars zitten, nietwaar? "Cfr Walter)

Als de andere stevig doorkomt valt hij gewoon in het gat. Dus eigenlijk voelt hij wel aan dat hij hier zwak staat. Maar in tegenstelling tot yang, laat je dat niet gebeuren, door een cirkelvormige beweging herstel je de beweging. Het evenwicht is hersteld.
Je laat niet alles tot je hart komen, je verdedigt dus je huis dmv het muurtje. Ver genoeg en niet te hoog. De tierende baas voelt dat je je niet zomaar laat doen. Je zakt, je zakt stevig verankerd in de grond, "je staat recht in je schoenen". Maar je hebt elkaar nodig en je herstelt het evenwicht...Komt tot een eensgezindheid .

Voila, makkelijk gezegd, veel moeilijker gedaan, natuurlijk. De tai chi leert ons in de bewegingen iets over het leven en hoe we handelen. Het komt er dus op aan de hua's (keerpunten) te herkennen en te erkennen. Herkennen is niet voldoende, je moet ze ook erkennen. Als iets je persoonlijke vorming (bv groepsdruk, lusteloosheid ed...) belemmert, voel je dat wel, je herkent het, je denkt, "zo kan jet niet verder", maar wat dan?
Het moeilijke is net keerpunten te erkennen en ze te nemen. Veel oefenen in de tai chi principes lijkt me hier een absolute aanrader.
Veelal zijn we te yang en denken we met onze wil er wel door te komen, we sluiten ons "voelen" af. We voelen zelfs geen keerpunten meer, tot we crashen. Onderschat de kracht van de "wil" niet.
Als we dan crashen, gaan we veelal over tot onverschilligheid. Fatalisme, er is niets meer aan te doen...Hoe langer we hier wachten, hoe moeilijker het wordt om keerpunten te nemen.
De kudde wildebeesten stevent recht op haar ondergang, het vuur af...

Besluit : Zoals Walter me al verwittigde bij het lezen van een proefschriftje;

"OEI PHILIPPE dat wordt nog een kanjer want het leidt naar vele vragen...
Succes , het opent perspectieven..."

Dus laten we voorzichtig zaadjes zaaien en hopen dat er misschien een mooi plantje uit groeit...De principes inoefenen aan de hand van technieken die de tai chi chuan ons leert...
Eerst een groep lezen en dan de keerpunten tot ons laten komen, zowel voor een begeleider als voor een groepslid kan een keerpunt grote gevolgen met zich meebrengen.
Steeds trachten in te spelen op wat wordt aangeboden, niet stug vasthouden aan voorop geplande trajecten, overal en altijd open staan voor het aanvoelen van mogelijke keerpunten.
Een zaadje moet op het juiste tijdstip op de juiste plaats worden gezaaid en dan moet het weer ook nog meevallen, veel factoren spelen mee, deze factoren hebben we meestal niet in de hand...
We laten de dingen dan ook beter organisch groeien...
Ting, tong, nien, hua, fa waarbij we vooral aandacht geven aan het herkennen, aanvoelen van keerpunten( hua) en ze dan ook te erkennen en te nemen volgens de principes van yin (substantie, voorbereiding) en yang (energie, uitvoering)...

En vergeten we niet; "a soft empty yin can sense every yang, a hard yang can sense no yin at all" Cfr.walter.
We steken alvast onze yinne voelsprieten uit, zij zijn onze sensoren...Feeling hands (tai chi chuan)...

Philippe

lente, het leven volgens Flipke, volgend sezoen

Voila, we zijn beland in het element hout, de lente (lever/galblaas-meridianen; yin/yang).

Petra Von Knobelsdorf (hout, deel van een geheel)

Laten we even terug gaan in de tijd, heel erg ver, onmogelijk ver...We keren terug naar de Big Bang...Dus heeeel erg lang geleden.
Wetenschappers, althans een deel van hen, vermoeden dat we niet in een alsmaar uitdeinend heelal leven. Een ontploffing van antimaterie(zwart gat) en alles vliegt verder uit elkaar.

Met onze huidige meetapperatuur en uiterst fijne telescopen zijn ze al terug in de tijd kunnen gaan kijken tot op minder dan een seconde na de oerknal...Zeer kort op het moment dus...

Zij zijn tegenwoordig eerder geneigd het model aan te nemen van een pulserend heelal.
Er was een Big Bang en alles vliegt verder uit elkaar tot op een bepaald moment (hua) er een keerpunt ontstaat...Door de gravitatiekracht wordt dan het hele goedje weer naar elkaar toegetrokken tot alles weer samengebald wordt in één enorm zwaar zwart gat. Hierna kan er weer een ontploffing plaatsvinden en zo zijn we weer vertrokken voor een volgende episode...

Uiteraard zijn er non-believers en die hebben ook zo hun argumenten, de formule zegt immers dat de afstand tussen de massa's in kwadraat in de noemer staat
(F= -G.m1.m2/d²). Dus als de afstand tussen melkwegstelsels steeds vergroot verzwakt de gravitatiekracht zeer erg. Hoe kan die dan in hemelsnaam nog verantwoordelijk zijn voor een ommekeer...Maarja, details, hihi :-)

Wanneer de yin(substantie) en yang(energie) zijn verenigd kan er weer een nieuwe Big Bang plaatsvinden enz...
Dit is dan dus een cyclus. Net zoals bijvoorbeeld het zaadje van een plant, in deze toestand zijn de yin en yang verenigd, er is een stilstand, in de lente vindt er een nieuwe mini-Big Bang (yange fase) plaats enz...
Via een lange en ingewikkelde procedure en als alles volgens moeder Aarde haar plan verloopt eindigen we weer met een zaadje.

Probleempje... weeral, er zijn vele zaadjes...Niet alleen plantenzaadjes, ook sporen van zwammen, protozoa en nog veel meer gewriemel.

fig.protozoa

Bovendien wordt onze aardbol ook nog bewoond door dieren en mensen...Ook zij volgen cycly. Zo ook zijn er vele zwarte gaten en beperken zij zich niet tot de door ons beter gekende 3 dimensies, volgens Stephen Hawking zijn er minimum 13 dimensies.
Wie ben ik om deze slimme man tegen te spreken, misschien heeft hij ondertussen al een 14de dimensie wiskundig bewezen, alhoewel hij in 2008 officieel met pensioen ging,vermoed ik dat de man niet zomaar stilzit. Toegegeven,mijn wiskundeklokje loopt als dusdanig al enkele jaren achter, dat komt omdat ik door al dat tai chi en kungfu-gedoe geen tijd meer heb om me met serieuze zaken bezig te houden ;-)

Ook de precessie cyclus van de aarde is een wederkerend verschijnsel, zij valt in de lente dit jaar nl. op 25 maart.

fig.Precessie aarde

"We zitten op het einde van de uitademing die gevolgd wordt door een nulpunt en vervolgens over gaat naar de inademing, een wederkerende cyclus van 25 920 jaar, kenbaar gemaakt door de precessie van de aarde. Alles valt te lezen, zeker het universum, zo ook het leven."(Cfr Petra)

Alles verloopt dus in cycly in de ons omringende natuur, zo ook de seizoenen en hun corresponderende elementen. Telkens gaat het om yinne en yange fases. In die fases zijn kleinere en grotere yin/yang-fases met en in elkaar verweven. Zo lijkt het voor ons dikwijls een kluwen van ingewikkelde eventualiteiten en calamiteiten... In de fysica beschrijven we dat door de begrippen entropie(samentrekkend) en enthalpie(uitdeinend).

"Toch wonderbaarlijk dat die oude Taoisten een systeem bedachten dat heel verfijnd (yin/yang-princiepe) de dingen kon verklaren en zelfs voorspellen."(Cfr Walter)

Nu ja eenvoudig...pfttt, voor Walter dan wel, maar zo eenvoudig vind ik dat nu ook weer niet, maar dat zal dan wel eerder aan mijn beperkingen liggen, nietwaar?
Wat is er mooier dan je bevrijding te vinden binnen je eigen beperkingen? Cfr.

Substantie, massa is yin, de voorbereiding, zij bereidt een yang (energie/beweging) voor.

De tai chi is een handig meetinstrument om deze voorbereidingen en uitvoeringen te herkennen en erkennen.

Aangezien wij in wel 13 dimensies, miljarden sterren, miljarden mensen en gebeurtenissenen en nog veel meer van alles compleet verdwalen in aaneenschakelingen en ineenschakelingen van yinnen en yangen, geraken wij het Noorden nogal eens kwijt. Vooral omdat in een yin of yang weer deelcicly zitten van yin en yang en zo verfijnt zich dat tot op het atomaire, ja zelfs tot op het niveau van Quarks en nanoseconden toe. Andersom vergroot zich dat ook tot op het niveau van ons onmeetbaar grote heelal toe. Komt daarnog bij dat ze niet gelijktijdig gebeuren en bovendien zich niet beperken tot 3 dimensies...

Een mens zou zijn haren voor minder wel verliezen, en daar kan ik nu wel eens van meespreken! Maar...Op een drukke straat groeit geen gras, he? Ja, ik weet, op beton ook niet...

De Boeddhistische monikken drukken deze vereenzelviging uit door in groep A-OE-M te zingen/bidden. A=geboorte, OE = leven, M = einde. Het alfa en omega als het ware. Zij zingen dat niet allen tegelijk, de éne zit nog bij A de andere al bij OE of M enz...

Het lijkt chaotisch, maar is geordend...Hiermee verbinden zij zich met al het leven, het hele universum...

Welnu, niet getreurd, lieve medemens de tai chi leert ons in eenvoudige bewegingen terug het onderscheid te maken tussen yin en yang...Opgelet, simpel maar niet simplistisch hoor. In een beweging zitten yinne en yange momenten verweven met yin/yang in de handen, silk reeling en nog meer, vrees ik zo... ;-)

Iemand die tai chi aanleert, leert vooreerst terug vloeiende bewegingen te maken, later zoekt hij/zij de yin en yang hierin, de bewegingen worden anders. Uiteindelijk lijken de bewegingen weer vloeiend geworden, maar ze zijn nu geladen. (zie "Bergen").

Als het me te veel wordt, laat ik los en vertrouw erop dat ergens in mijn lichaam een cel zit die de informatie opslaat. Als het moment er gekomen is zal deze cel zijn informatie uitdelen en verspreiden over al de andere cellen, geest en lichaam. Bedenk dat hersenen niets anders zijn dan darmen die toevallig in je hoofd liggen...

De uitvoerder herkent en erkent nu de relatie tussen uitwendige en inwendige bewegingen...

Enfin, het is dus eindelijk lente...De Big Bangs in spé van onze aardse natuur (op ons halfrond dan toch, tja die andere helft werkt weer tegenovergesteld, de dwarsliggers, het zou weer te simpel zijn...) staan op springen.

Kanonbal- explosies in alle richtingen staan ons te wachten. De leverenergie met zijn yange medestander de galblaas komen op dreef. Hout zal nu zegevieren. Hout kan volgens de Ko-cyclus nu ongebreideld groeien, het is van voldoende water voorzien.

Je ziet het ook in de moestuin, bieslook en dergelijke murwen zich door de soms nog door nachtvorst bevroren grond. De eerste merels slaan hun deuntjes aan. Bij zonneschijn komen zelfs de tuintjesmensen terug buiten na een lange televisiewinterslaap; grasmaaien, onkruid wieden...Van alles om de kanonbalexplosies van Moeder Aarde maar enigzins te bedwingen. Als het niet manueel lukt staan ze alweer met pesticiden, herbiciden en ander gif klaar om toch maar hun onnatuurlijke en naar biologische index gemeten waardeloze "oases" in latent leven te houden. Maar genoeg hierover, de mensen die mijn andere tekstjes lezen(de arme stakkers,wat doe ik ze toch allemaal aan) kennen mijn mening hier al over en ik wil niet weeral moralizeren, bij deze...Het kan anders, maar daar zijn beter rubriekjes met meer praktische tips over te vinden dan deze. Men kan met de natuur samenwerken, veel eenvoudiger dan tegenwerken...

foto. mijn trouwe vriend mereltje

Nu komt het erop aan te genieten en genoeg te bewegen. Het eventuele wintervet heeft nu zijn functie verloren en mag eraf... Genieten van kleuren en geuren, van melodieen en verloren gewaande jeugddromen. Ik ben alvast begonnen met het "omleggen" en "inweven" van de haspengouwse haag rondom de boerderij. Man, man wat een karwei, dagenlang sleuren en werken, maar het loont, de vogeltjes hebben alweer nestgelegenheid op voorwaarde dat ze me bijstaan met "ongedierte"te bejagen in de moestuin...Het was werken en genieten tegelijk...LEVE DE LENTE...En tussendoor joggen in het bos en tai chi beoefenen buiten, heerlijk...LEVE HET LEVEN...

Hoewel het niet algemeen bekend is, zelfs vandaag de dag niet, waren de mensen enkele generaties terug vooral bezig met overleven en waren ze voor hun energie aangewezen op wat ze aten. Ze waren zich nog niet bewust van de mogelijkheid van energieopname.
Hier waren de taoisten ons enkele eeuwen voor, nietwaar?Nageboortelijke energie,chi/Qi dus...

Voedingstips:

• Verwarmend/neutraal eten : kip(voor de vleeseters),peterselie, kervel.
• Verfrissend : spelt, tarwe, bieslook, radijsjes, appelmoes, lenteui, zuurkool...
• Verfrissend : aardbei, (zure)appel, braambes...
• Verfrissende drank : rozebottelthee,melissethee,witbier,witte wijn.
• Verfrissend vlees : eend
• Verfrissend : jonge kaas, kwark, karnemelk, yoghurt...

En voor mijn goede vriend en broeder Mustafa:

Soms lijkt het alsof de rivier is opgedroogd, maar eigenlijk gaat de ondergrondse stroming gewoon door. Op het moment dat de tijd rijp is komt de rivier weer bovengronds, dat staat als een paal boven water...

Ter informatie geef ik nog even volgende dingetjes mee:

Lente/hout/lever-galblaas

1.Organen/meridianen

De lever controleert, reguleert luidt een Chinees gezegde.

De lever controleert de ogen, het zien, de spiertonus, spanning/ontspanning

De lever/levermeridiaan is verantwoordelijk voor de kwantiteit en kwaliteit van het bloed.

Uiteraard is dit anders dan bij de westerse geneeskunde, bij een bloedcontrole op westerse wijze kunnen de leverwaarde goed zijn en toch een bloeddeficientie of oogontsteking worden waargenomen. Het gaat hier om een holoistische visie...

Lever(mer.)stoornissen leiden vaak tot hooikoorts, oogbindvliesontstekingen, bloedeficienties en spierkrampen.

Galblaas(mer.)stoornissen op hun beurt veroorzaken pijn in heupen, onderrug, bekkenstreek of éénzijdige hoofdpijn. Andersom geeft pijn in de heupstreek vaak de angst aan om knopen door de hakken...

Hier kan een manuele of acupuncturele meridiaanbehandeling helpen.

2. Emoties

De levermeridaan staat voor creativiteit, organisatie-vermogen, tolerantie en onbekrompenheid.

Een gespannen lever zorgt ervoor dat de persoon alles persoonlijk opvat, zijn/haar reacties zijn meestal geergerd en woedend. Woede is energie!

Doordat hij/zij de ergernis onderdrukt probeert hij/zij ruimte te scheppen aan de buitenkant, om het ruimtetekort van de lever aan de binnenkant te compenseren. Dit noemt men koude woede.

"Iets op de lever hebben liggen"

Hier kunnen geestelijke oefeningen, tai chi en meditatie helpen.

3. Bioklimatische factor

Als bioklimatische factor is de wind verbonden met het hout/lente element.

De wind opent de huid en brengt 1001 ziektes met zich mee(Chin.gezegde).

We hebben het allemaal al wel eens aan de huid ondervonden...

Wanneer de wind waait zal je sneller rood verbranden bij het zonnebaden, een stijve nek tengevolge van de tocht, of het feit dat verkoudheden toch steeds worden in verband gebracht met tocht, buiten vochtig weer en virale infecties.

De windpoorten volgen de galblaasmeridiaan, langs hier komt de wind binnen en blokkeert de chi/Qi.

Mensen met een gespannen lever hebben van nature een afkeer van wind en tocht.

Hier helpen het dragen van een sjaal, windafwerende kleding.

Niet toevallig dragen gespannen zakenmensen veelal een das :-)

4. Juiste voeding

Dit staat hierboven al aangeduid, stelregel :

licht zuur/verfrissende voeding is aangewezen in deze tijd van het jaar en zeker voor mensen met leverspanning . Leverspanning kan een gevolg zijn van watersnood...

Kleur fruit/groente is basisregel nu de kleur groen.

Vanhier het belang dat de vorige nier/blaas fase (water) goed afgerond/verzorgd moet zijn alvorens we met de houtfase beginnen.

Ja ja als het goed geregend heeft in de winter, kan de lente beginnen, anders bij watersnood in de winter zal de daaropvolgende lente zichzelf doen doodbloeden...

Op tijd en niet te vroeg of te laat de overgang (niet plots, denk aan de putjeskikker nvdr.) maken van wintervoeding naar lentevoeding is de boodschap. Water is immers de ouder van hout...

Want als de lente te laat in groeiexplosie komt en het bovendien voldoende geregend/gesneeuwd heeft in de winter wordt de aarde "water-verzadigd "en slaat ze dicht, niets kan dan nog groeien.

Tarwe/spelt (afgekoelde kookaftreksels), karnemelk, groene groenten, gevogelte, witbier(met mate!)...Zijn nu aan te raden.

Bovendien regelmatig tai chi beoefenen en mediteren kan leverspanning verminderen, voorkomen. Vergeet ook zeker niet voldoende lichaamsbeweging te bezigen (sporten bijvoorbeeld)!

Wordt vervolgd

Philippe